Hikaye Anlatıyorum indir kitap bedava

Her ne kadar, "Bana hikaye anlatma!.."; "Bana masal okuma!.."; "Geç bunları, bunlar hikaye, bana gerçeği anlat!..." şeklinde hemen her gün sokakta ve işyerimizde, hatta ailemizde sıkça duyduğumuz sözlerle itibar erozyonu yaşasa da, esasında bizim medeniyetimiz bir "kıssa medeniyeti"dir; bir başka ifadeyle "hikaye medeniyeti". İster yazılı ister görsel olsun, insanlar hep hikaye peşinde adeta. Facebook ya da twitterda bir şey paylaşan, duyduğu bir hikayeyi sanki herkese anlatmak istiyor gibi. Kendi kendine bir özçekim yapan biri de sanki kendi hikayesini başkalarına anlatmak istiyor. Eskiden ise başta kahvehaneler olmak üzere pek çok uğrak mekanında özellikle erkeklerin birbirlerine anlattıkları şeyler "hikaye" değil de neydi? Mahalle aralarında, pencereden pencereye yöneltilen tonajı yüksek konuşmalar ve sohbetler; köylerde eskiden beri özellikle genç kız ve kadınların yaptığı çeşmebaşı sohbetleri vs. Bütün bunlar da kadınların birbirlerine anlattıkları hikayeden başka bir şey mi?.. "Kimse beni anlamıyor"; "Annem, babam, ailem beni anlamak istemiyor"; "İnsanlar beni dinlemiyor/anlamıyor" gibi iletişim sorunları da temelde bir hikaye sorunudur. "Kimse beni anlamıyor" diyen biri esasında şunu haykırmıyor mu: "Kimse benim hikayemi dinlemek istemiyor ya da kimse benim hikayemi bilmiyor." Ya yaşlanan insanlarımızın yakınmalarına ne diyelim? "Torunum beni ilkel buluyor", "Torunuma göre benim anlattıklarım hurafeymiş." Bu sevimli hikaye anlatıcılarımız şunu mu söylüyorlar: Bizim hikayelerimizi torunlarımız dinlemiyor / dinlemek istemiyor. Esasında iletişimsizlik denen şey, insanların birbirlerinin hikayesini dinlememesi ya da merak etmemesi değil de nedir?...